Խաղաղութեան եւ Յոյսի Պատգամ՝Մսուրը, Այսօր Աւելի Քան Անցեալին՝

Ուրախ ենք որ վերջպէս խոստմնալից մտաւորական ,Մխիթարեան Միաբանութեան կրտսերագոյն անդամ՝ Հայր Համազասպ Քէշիշեան «Նշանակ»ին մէջ կը հրապարակէ իր թարգմանութիւններէն մին:Կը քաջալերենք սիրելի ՀայրՍուրբին առած այս առաջին քայլը: Յուսով ենք որ ան իր մտաւորական ստեղծագործութեանց հանդէս կը դարձնէ «Նշանակ»ը , որուն նպատակներէն ամենասուրբն է՝ քաջալերել երիտասարդ հայ մտաւորականութիւնը ՝ յարատեւ ստեղծագործելու :
«Նշանակ»
.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«




ԵՐԵՒՈՅԹ ՄԸ ՈՐ ԲՈԼՈՐԻՆ ՍՐՏԵՐՈՒՆ ԿԸ ԽՕՍԻ

Ահաւասիկ մսուրին ներկայացուցած «պատմութիւնը». հանդիպումը երկու դերակատարներու՝ աստուածայինին ու մարդկայինին։ Պատմութիւն մը, որուն անհրաժեշտութիւնը այսօր այնքան կը զգացուի, որքան 1223 թուականին՝ երբ Ս. Ֆրանչիսկոս Ասսիզացին, առաջին անգամ ըլլալով Կրեչչօյի քարայրին մէջ Ծնունդի տեսարանը ներկայացուց։ Այսօր, ինչպէս անցեալին՝ մարդը Աստուծոյ կարիքն ունի. թերեւս այսօր, աւելի քան հին ատեն, սիրոյ ծարաւ մը կը զգացուի որ գերազանցէ «մենութիւններու ամբոխը» եւ մեղմէ բախումներու կատաղութիւնը։
Հետեւաբար, այսօր «Մսուր պատրաստելը» խաղաղութեան եւ յոյսի պատգամ մըն է, սիրոյ երեւոյթ մը, որ ոչ ոք կը վիրաւորէ եւ բոլորին սրտերուն կը խօսի։
Աստուածայինը ներկայացուած է տեսարանով մը որ կ՚իմաստաւորէ մնացեալը ու կը բովանդակէ իր մէջ «Խորհուրդ»ը։ Ան կ՚ընդգրկէ Մանուկ Յիսուսի, Ս. Կոյս Մարիամի եւ Հայր Յովսէփի կերպարները. կողքին զետեղուած են եզը, իշուկը եւ մսուրը՝ որուն անունով կը կոչուի ներկայացման ամբողջութիւնը։ Հրեշտակներու շուրջպարը, որոնք Երկնքի ուրախութիւնը կ՚երգեն ցոյց կու տայ այն վայրը, ուր յաւիտենականը՝ ժամանակին մէջ մուտք կը գործէ։
Անձնաւորութիւններու դիմագիծերը ուղղուած են երեւան բերելու մարդոց համար այնքան գեղեցիկ ու կարեւոր այս նորութիւնը. Մանուկին քնքշութիւնը, Մօր քաղցրութիւնը, եւ Յովսէփի լրջութիւնը, նոյնիսկ իշուկին ու եզին որոշ կեցուածքը՝ համաձայն կը գտնուին ըսելու թէ «Փառքը», որ կու գայ յայտնուելու պատմութեան աղքատ երեւոյթներուն մէջ, սիրոյ լիութիւն, առատապարգեւ շնորհք եւ անհուն ողորմութիւն է։
Մսուրին միւս դերակատարը՝ մարդկայինը, ներկայացուած է բազմապիսի արտայայտութիւններով. առաջին տեղը կը գրաւեն հովիւները, Աստուծոյ անակնկալներուն յօժար աղքատները, որոնց հրեշտակը աւետիսը կու տայ. ապա Մոգերը, որոնք պատկերն են աստղէն լուսաւորուած բոլոր «ազգերուն», եւ հուսկ՝ անտարբեր ու մտամոլոր մարդկութիւնը, ներկայացուած պանդոկի հիւրերէն։ Այս վերջին դասակարգը, աւելի մարդկային՝ մսուրին մէջ նկարագրուած է ողորմութեան եւ բարեմտութեան երանգով, գրեթէ զայն ակամայ մասնակից դարձնելով ամբողջ ստեղծագործութեան տօնախմբութեան։
Աւետիսը ստացող «Հովիւներու» ներկայացումը որքան քաղցր է ու միաժանակ մասնակից դարձնող։ Հովիւներու տունը բնութիւնն է, ու անոնց երդիքը՝ երկինքը. անոնց ամէնօրեայ ապրուստը ապահովուած է համեստ աշխատանքով։ Անոնք «Աւետիսին» նախասիրուած ընտրեալներն են։ Իրենց կը միանայ «ազգերու» ընդարձակ աշխարհը, խորհրդանշուած մոգերէն, եւ ներկայացուած իբր պատանի մը, ծեր մը եւ սեւամորթ երիտասարդ մը, հասկնալու համար ժողովուրդներու բազմազանութիւնը եւ կեանքի տարբեր եղանակները, որոնց ուղղուած է Աւետարանի պատգամը։
Ծնունդի փարումը կ՚ընդարձակուի նաեւ կենդանիներու աշխարհին, որմէ Մսուրը կը հիւրընկալէ ամէն տեսակ. ամէնէն ընտանիներէն՝ շուներէն, մինչեւ ամէնէն վայրիները, մինչեւ ոչխարներն ու գառնուկները, որոնք գրեթէ առաջնակարգ դերակատարները կը հանդիսանան։ Կարծես թէ իրենց համար ալ նոր սկիզբնաւորութեան մը տօնախմբութիւնը կատարուէր։
Իրականութեան մէջ, ամբողջ բնութիւնն է որ աշխարհի Փրկիչը կ՚ընդունի.

Սակայն, մսուրը չէ եղած միայն անոր վրայ հիանալու համար. արդարեւ, երկու դերակատարներու հանդիպումը՝ մարդկայինին եւ աստուածայինին, ներկայացուած է ոչ իբր կորսուած եւ այլեւս հեռաւոր ժամանակի յիշատակ մը, այլ որպէս ներկային ուղղուած տակաւին խօսուն պատգամ մը։ Աւանդական երեւակայութեան մէջ, սքանչացած կամ հետաքրքրուած հանդիսատեսները, անունով կանչուած են փոքրիկ Փրկիչէն, որպէսզի անոնց սրտերը փոխակերպուին աստուածային սրտէն։
Մսուրը կը վկայէ թէ Քրիստոս «այլուր» կամ «մեզմէ հեռու ժամանակի մը մէջ» չի ծնիր, այլ «հոս ու հիմա»։ Այսպէս ալ «հովիւներու» պատասխանը կրնայ ուղղուիլ անոր որ տեսարանը կը դիտէ, եւ մսուրը ներկայիս եւս - յայտնաբերուած իր ամենախոր իմաստով - կրնայ կատարել այն պարտականութիւնը որուն համար ստեղծուած է. ժողովուրդի լեզուով Աւետարանը քարոզել, պայքարի՛ կերպով մը մեր մտավախութիւններուն ու սրտափակումներուն դէմ, եւ դառնայ հնարաւոր ուրախութեան ու յոյսի աւետիս մը, յայտնուած բոլորին՝ աստուածային մանուկին խոնարհ ծնունդով։

Պրունօ Ֆորթէ
Իտալերէն բնագրէն թարգմանեց
Հ. Համազասպ Քէշիշեան


«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»