Այս բոլորը շատ դիւրին էր մէկ ժամուան մէջ վերջացնելը: Ինծի կ’օգնէին եղած հոգեբանական կացութիւնը եւ մանաւանդ ներկայութիւնը ինծի հետ եղող զինուորներուն, որոնք, ինչպէս ամէնքին յայտնի էր, երէկ էին միայն հաստատ մահէ ազատուեր եւ պատրաստ էին նորէն դէպի մահը գնալու: Ո՞ր անխիղճը պիտի զլանար կատարելու իր կուսակցական նիւթական, կամ դպրոցական եւ այլ հասարակական պարտաւորութիւնները: Ո՞րն էր, որ պիտի քէն պահէր իր հարեւանին հանդէպ եւ երկպառակէր գիւղը: Գերեզմանէն ելած հետիս զինուորները գիւղացիներուն ամօթ կը պատճառէին: Մանր-մունր հարցերը, որոնք կիրք կարող էին յարուցանել, կը հանգչէին եւ միութիւնը կատարեալ կը դառնար:
Մէկ ալ տեսար` մօտեցաւ մեզի կուսակցական ընկեր մը եւ, դառնալով ենթակոմիտէին, ըսաւ.
- Նայէ՛ տաւթարդ. անցեալ տարի կարկուտը արտս զարկեց, պարտքս ամբողջ չեմ վճարած: Ի՞նչ կը մնայ վրաս, ըսէ ՛, վճարեմ հալս (վիճակ) լաւ է հիմա:
Ենթակոմիտէն կը նայէր իր ցուցակը եւ կը դառնար անոր.
- Ակօ ջան, եղած չեղածը 20 կոպէկ է մնացել: Դու պարտք չունիս:
- Չէ, ջանըմ, պարտքը` պարստ է, առ 20 կոպէկը եւ մանէթ մ’ալ ջաղա կամ նուէր, - կ’ըսէր Ակոն եւ 120 կոպէկը առաջը կը դնէր:
Կը մօտենար մէկ ուրիշը` քիչ մը քաշուելով, եւ կը դառնար ենթակոմիտէին.
- Ջանըմ, հաւայի (պարապ) խօսք էր` ըսեցի: Ինչո՞ւ, ես թո՞ւրք, կամ ռո՞ւս եմ, որ մեր վարժատան համար դրամ չես առներ ինձմէ: Խօսքի համար էր որ ըսի թէ ես երեխայ չունիմ, վարժատան դրամ չպիտի տամ, դուն ալ հաւատացի՞ր: Բոլորի տղաքը իմս չե՞ն: Երեք տղայի հախ (վճար) ինձմէ դու գանձիր:
Ենթակոմիտէն, չռած աչքերով, կը նայէր Կիրոյի եւ կ’ըսէր.
- Կիրօ ջան, շէն մնաս: Ահա գրեցի, ես սխալ էի:
Գիւղի հանգիստը կը վրդովէին Գասպարը եւ միւս կողմէ ալ` Աւոն, որոնք իրար թշնամի էին եղած նիւթական եւ այլ խնդիրներով: Անոնք իրարու հիւսուած, գիւղի վէրքն էին դարձած: Բայց, ի զարմանս գիւղացիներուն եւ ենթակոմիտէին, Գասպարը, որ չոր գլուխ էր, վճռականօրէն մօտեցաւ մեզի ու ըսաւ.
- Ասկէ սուրբ օր չի լինի այլեւս: Ես ձեր ոտքին մատաղ, որ գիւղն էք եկած: Լսէք բոլորդ, իմ լուոտ, ոջլոտ շապիկը հանեցի եւ թոնարան մէջ ամէն ինչ թափեցի, ջանդակս ռահաթաւ (մարմինս հանգստացաւ): Աւօ, ջանս, արի իմ կուշտը կայնի, դուն ալ թօթուէ քու շապիկը:
Ամէնքը զարմացան մանաւանդ «Աւօ ջան» խօսքին: Աւոն հնազանդուած` եկաւ եւ գասպարի կողքին կանգնեցաւ:
Գասպարը շարունակեց.
- Մարդ է, մեղաւոր կը լինի, երբ սատանան պինչէն (քթէն) փորի մէջ կը մտնի: Ես չարիք կ’ուզէի Աւոյին: Աւոն ալ հրեշտակ չէ, բայց ես կը խոստովանիմ որ մեղաւոր եմ: Գլուխնիդ չցաւցնեմ. թո՛ղ իմ դատաւոր լինի Աւոն եւ վկան թող լինի մեր ենթակոմիտէին: Ինչ որ ըսեն, ինծի համար ընդունելի է, եւ ինչ պատիժ որ տան, ցանկալի է:
Աւոն յուզուած` պատասխանեց.
- Գասպար ջան, ես ալ մեղաւոր եմ, դու` ինձ դատաւոր, եւ համբուրեց Գասպարը:
Եւ անոնք չոքած, կ’ուզէին այդ իրագործել: Բայց ես կը հրեմ զանոնք եւ ցոյց կու տամ Գարեգինին, որ նոյնպէս կը մերժէ:
- Աս ի՜նչ կրետիկ է (կոմեդիա), գացէ՛ք, բարեշեցէք (հաշտուեցէք), յետոյ կը տեսնինք:
Գարեգինը չէր գիտեր թէ Գասպարի եւ Աւոյի ըրածները կրետիկ չէին, այլ լուրջ հոգեփոխութիւն, եւ ատոր պատճառը ինքն էր եւ իր ընկերները` որոնք նահատակուած էին:
Շար 46
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»
0 comments:
Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝