Յայտարարութիւն

Saturday, March 20, 2010

ԻՄ ԳԻՐՔԸ (Պարզացուած) Աւետիս Ահարոնեան

Սիրելի
Ծնողներ , Աշակերտներ ,Պատանիներ, Երիտասարդներ և համայն Ընթերցողներ,

Այս օրուընէ սկսեալ ,որպէս թերթօն պիտի սկսինք հրապարակել Աւետիս Ահարոնեանի ԻՄ ԳԻՐՔԸ ՝ հեղինակի մանկութեան ու պատանեկութեան յուշերը :Հրապարակման առաջարկը եկաւ խմբագրութեանս գիրքը պարզ հայերէնի վերածողներու՝ Տէր և Տիկին Յարութիւն և Մարօ Քիւրքճեաններու կողմէ : Տիար Քիւրքճեան սիրայօժար տրամադրեց մեքենաշարուած պատճէնը պարզացուած ԻՄ ԳԻՐՔԸ ի առաջին հատորին :
«Նշանակ» իր և ընթերցողներու կողմէ մանկավարժ , հայագէտ,դասագիրքերու հեղինակ Քիւրքճեան զոյգին կը յայտնէ իր երախտագիտութիւնն ու շնորհակալութիւնը:



«Նշանակ»
>

.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.«.

1. ԿԵԱՆՔԻ ԱՌԱՋԻՆ ԳԱՂՏՆԻՔԸ


Չեմ յիշեր՝ քանի տարեկան էի: Հաւանաբար՝ չորս-հինգ:

Ձմրան ցուրտ առաւօտ մը արթնցայ մեր տան անսովոր իրարանցումէն: Աչքերս բացի, նայեցայ եւ շշմած մնացի:

Մայրս տարօրինակ, դանդաղ քալուածքով կը դառնար թոնիրին շուրջ: Հիւա՞նդ էր...

Դրացի պառաւ Եղսօն մրթմրթալով հրահանգներ կու տար անոր, եւ երբեմն երկիւղածութեամբ խաչ կը հանէր՝ կրկնելով. «Տէր ողորմեա՛, տէ՛ր, դո՛ւն ազատէ չարէն...»:

Բան չէի հասկնար. եթէ մայրս հիւանդ է, ինչո՞ւ ոտքի է, եւ ինչո՞ւ այդ անսիրտ պառաւը կը ստիպէ անոր քալել...

- Ելէ՛ք, պզտիկներ,- դարձաւ Եղսօն մեզի,- շո՛ւտ հագուեցէք եւ գացէ՛ք սաքուն... մինչեւ որ ձեզ կանչենք:

Եղսոյին շեշտը հրամայական էր եւ խիստ:

Դիւրին էր ըսել՝ ելէք-հագուեցէք... Տունը այնքա՜ն ցուրտ էր. առաստաղը ճերմկած էր սառոյցի բարակ խաւէ մը. ջուրը սառած էր սափորներուն մէջ: Իսկ կատուն, ցուրտէն փախչելով անկողինս ապաստանած՝ անուշ-անուշ կը մռռար:

- Ելէ՛ք ըսի, լակոտնե՛ր,- կրկնեց Եղսօն, այս անգամ՝ իրաւ բարկացած:

Քոյրերս, երկուքը ինծմէ մեծ, մէկը՝ փոքր, հնազանդեցան. սկսան դողդղալով հագուիլ: Ես ալ հետեւեցայ՝ ակամայ:

Բան մը տեղի կ՛ունենար մեր յարկին տակ. վախազդու բան մը, որ սակայն չէի հասկնար...

Հայրս ալ սաքու անցած էր, արդէն մեզմէ առաջ: Նստած՝ ան համրիչը կը դարձնէր ձեռքին մէջ:

Աս ալ տարօրինակ է. հայրս ինչո՞ւ դարբնոց չէ գացած... Նոյնիսկ գլուխը չբարձրացուց մեզի նայելու:

Հիմա պատին ետեւէն կը լսուէին Եղսոյին հրամանները, կանչը, քաջալերանքը եւ աղօթքները: Ներսի ձայները կը բազմանային. դրացի կիներ եկած էին:

- Հայրի՛կ...,- կանչեցի ես յուսահատ:

- Սպասէ՛, տղաս:

Հայրս սրտնեղած էր. վազեց դէպի դուռը, ականջ դրաւ, եւ ետ եկաւ՝ նստաւ: Ի՞նչ կ՛ընէին մօրս. հայրս ինչո՞ւ չէր վազեր օգնութեան...

Եւ յանկարծ, պատին ետեւէն սաքու թափանցեց պզտիկի սուր լաց մը. «Ընկա՜յ, ընկա՜յ, ընկա՜յ»:

Հօրս դէմքը վայրկենական պայծառացաւ: Տեղէն ցատկեց եւ դուրս ելաւ՝ մեզի պատուիրելով սպասել:

* * *

Երբ մենք ալ մտանք սենեակ, թոնիրը վառած էր: Մայրս պառկած էր անկողինը եւ իր քովը, ճերմակ լաթերու մէջ փաթթըւած, կը ճչար պզտիկ արարած մը: Եղսօն ըսաւ, որ «մեր նոր եղբայրն է...»

Նոր եղբա՜յր... ուրկէ՞ եկաւ... ո՞վ է, ո՞վ բերաւ, ո՞վ կանչեց զինք եւ ինչո՞ւ եկաւ...

Եղսօն «նոր եղբայր» ըսաւ ու կարծեց, որ ամէն բան բացատրեց... Բայց մենք շուարած կեցած՝ կը դիտէինք:

- Եղբա՛յրդ է, տղաս,- ըսաւ մայրս իր բարի ժպիտով:

Ես գիտէի, որ պզտիկները երկինքէն կ՛իյնան, կամ հարսերը առուէն կը բերեն ջուրի սափորով: Բայց այս երեխան ո՞վ բերաւ, ե՞րբ եւ ինչպէ՞ս... երկինքը ծածկուած էր ամպերով եւ մայրս ջուրի չէր գացած...

Մինակ էի: Մէկը չէր նայեր ինծի. մէկը չէր հասկնար զիս... Յանկարծ հեծկլտացի:

Քոյրս, միշտ սիրող ու քնքուշ, վազեց քովս.

- Խենթուկ, ինչո՞ւ կու լաս. մայրիկը հիւանդ չէ. պզտիկ բերած է...

Արցունքներուս մէջ դարձայ մօրս.

- Մամա, այդ պզտիկը դո՞ւն բերիր... Քոյրիկս ըսաւ:

- Չէ, հոգիս, Աստուած տուաւ... երկինքէն ինկաւ:

Քոյրս մօտեցաւ, զիս ետ քաշեց.

- Ձգէ՛ մաման՝ թո՛ղ հանգիստ ընէ:

Մարդ չէր հասկնար զիս. շրթունքներս ուռեցուցած, քէն ըրած, գացի թոնիրին եզերքը նստայ:

Լեզուն պարզացուցին՝
Յարութ և Մարօ Քիւրքճեան
Աթէնք


«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»

0 comments:

Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝