Գրական Մրցում մը « Հ » Տառով
Հերոսուհին՝ ՀՌԻՓՍԻՄԷ
Հաւատացեալներուն հանդէպ Հռովմի հնարած հրէշային հալածանքներէն հեռանալով՝ Հռիփսիմէ հասաւ Հայաստան: Հիանալի հասակը հրաշալի հրապոյրներն Հռիփսիմէին՝ հմայեցին Հայոց հզօր հասարակապետը:
Հուրը հրահրեցաւ հետզհետէ:
« Հոգեհատորս Հռիփսիմէ,- հառաչեց հասարակապետը հրայրքոտ համբոյրներով,- համոզուէ՛, հաճէէէէէ հարսնանալ հետս, հանդարտեցուր հիւանդ, հէք հոգիս: Հարստութիւն, հաճոյքներ, հրապոյրներ հրամցնեմ հանապազ: Համայն հասարակութեանս, հետեւակազօրքերուս, հեծելազօրքերուս, հպատակներուս հազարաւոր, հրամայէ՛,հրամայէէէ...»
Հաստատամիտ Հռիփսիմէ, հաւատքին հաւատարիմ, հակառակեցաւ հերոսաբար:
( Հանճարեղ Հայկին հրատարակոթեանը համար հեղինակեց՝
ՀՐԱՉԵԱՅ ՀԵՐՈՆԻՄՈՍԵԱՆ
Հալքի հինգ Հոկտեմբեր
Հինգշաբթի
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ո Ս Կ Դ Ր Ա Մ
Ով որ Փարիզ Լուվրի թանգարանը այցելած է, տեսած է անշուշտ հոն յախճապակիէ պզտիկ պնակ մը, որու ճիշտ մէջտեղը իտլական ոսկեդրամ մը գծուած է հրաշալի վարպետութեամբ:
Այդ անզուգական նկարը Ռաֆայէլ Սանձիոյի գործն է ու ահաւասիկ ինչ առթիւ արտադրուած է: Անգամ մը Ռաֆայէլ պանդոկ մը երթալով աղէկ մը ուտելէ վերջ կը տեսնէ թէ դրամապանակը տունը մոռցած էր ու իր մօտն ալ ուրիշ դրամ չկար ճաշի գինը վճարելու համար: Ի՞նչ ընէ: Նկարիչը գեղեցիկ գաղափար մը կը յղանայ, գրպանէն վրձին մը ու տուփ մը ներկ կը հանէ ու առջեւի պնակներէն մէկուն մէջ, քանի մը վայրկեանի աշխատութեամբ տասը ֆրանքնոց ոսկի մը կը գծէ ու կը մեկնի:
Պանդոկապետը երբ վրայ հասնելով ձեռքովը ոսկին կը շօշափէ ու կը հասկնայ իրողութիւնը, իսկոյն հրաման կ’ընէ որ այդ անծանօթին ետեւէն վազեն ու բռնեն: Սակայն ուրիշ յաճախորդ մը, որ հոն կը ճաշէր նոյն պահուն,լաւ կը ճանչնար նկարչութեան թագաւորին տաղանդը, կ’առաջարկէ երկու իրական ոսկիի փոխարէն գնել այդ կեղծ ոսկին, ինչ որ անմիջապէս կ’ընդունուի:
Ռաֆայէլի մահուընէ տասը տարի վերջը այդ պնակը 1ՕՕ,ՕՕՕ Ֆրանքի կը ծախուի Լուվրի Թանգարանին:
Դ Ի Ո Ն Է Ս Ի Ո Ս ՈՒ Պ Ա Ռ Ա Ւ Կ Ի Ն Ը
Դիոնէսիոս՝ Սիրակուսայի անօրինակ բռնաւորը իր բոլոր հպատակներուն ատելութեան առարկյ եղած էր: Բոլորն ալ անոր մեռնիլը կ’ուզէին: Միայն կին մը ,չափազանց ծեր, ամէն օր աստուածներուն ողջակէզ կը մատուցանէր եւկ’աղօթէր որ բռնաւորը չմեռնի: Դիոնէսիոս այս բանը իմանալով չափազանց զարմացաւ ու հրամայեց որ այդ կինը իրեն բերեն ու հարցուց անոր թէ ինչ՞ու կ’աղօթէր իր կենաց համար: Պառաւ կինը պատասխանեց. «երիտասարդութեանս ատեն, մեր երկրին մէջ շատ անխիղճ բռնաւոր մը կար. կ’աղօթէի աստուածներուն որ մեզ անկէ ազատէ, ձայնս լսեցին, բայց անկէ շատ աւելի անխիղճ բռնաւոր մը յաջորդ կարգուեցաւ: Աղօթեցի որ ան ալ մեռնի,մեռաւ, բայց դուն անոր յաջորդեցիր եւ դուն անկէ աւելի անխիղճ ես: Ուրեմն կ’աղօթեմ հիմա որ զքեզ պահպանեն, որովհետեւ շատ կը վախնամ որ քու յաջորդդ քեզմէ ալ աւելի չար կ’ըլլայ»:
Դիոնէսիոս՝ պառաւին այս անկեղծ ու եզական յայտարարութեան վրայ չկրցաւ ծիծաղը զսպել:
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ո ՞Վ Պ Ի Տ Ի Վ Ճ Ա Ր Է
Չորս անկուտի նկարիչներ ճաշարանի մը մէջ փառաւոր կերպով փորերնին կշտացնելէ վերջ, կարսոնը վեր կը կանչեն որ վճարեն:-« Ես պիտի վճարեմ», կ’սէ արաջին նկարիչը ձեռքը գրպանը տանելով.- «, ես պիտի վճարեմ», կը պոռայ երկրորդը՝ քովինին թեւէն բռնելով.-« Չըլլար պարոն, ինծի միայն կ’իյնայ վճարել», կ’աղաղակէ անդիէն երրորդը: Չորրորդը կարսոնին կը դառնայ.
« Բացարձակապէս կ’արգիլեմ քեզ ինձմէ զատ ուրիշ մէկէ դրամ առնել, կը հասկնա՞ս»: Քանի որ ոչ մէկը կ’ուզէր տեղի տալ, կ’առաջարկուի լաթով մը կապել կարսոնին աչքերը, եւ ան որ առաջինը կը բռնուի՝ կը վճարէ ճաշագինը: Այս առաջարկութիւնը ի գործ կը դրուի:
Մինչ միամիտ կարսոնը աչքերը գոց, սենեակին մէջ կը խարխափէր, մեր չորս բարեկամները կծիկը կը դնեն: Յառաջ եկած աղմուկէն, պանդոկապետը վեր կը վազէ, կարսոնը իսկոյն կը բռնէ անոր օձիքէն եւ ուժով մը սեղմելով.
-« Հա, հիմա՜ բռնեցի», կը պոռայ, « դուն պիտի վճարես ճաշի գինը»
Զ Ա Տ Ո Յ Ի Ն Հ Ա Ւ Ա Տ Ք Ը
Վանայ Մաշկատակ գիւղացի Զատոն՝ դեռ տասնըհինգ օր է որ եկած էր Պոլիս եւ իր հօրեղբօր՝ Յարոյին մոտ կը բնակէր:
Օր մը, Յարոն իր եղբօրորդւոյն հետ Եէնի-Գաբու երթալու համար, երբ Լանկայէն կ’անցնէր, Զատօն տեսնելով Յունաց Այի-Եորկի եկեղեցիին փայտակերտ զանգակատունը, կ’ըսէ հօրեղբօրը թէ՝ ահա եկեղեցի հասանք:
Հօրեղբայրը.- Էդա մեր ժամը չի, Ռումերաց ժամն ի:
-Ա՜ վահ, Ռումերաց ժա՞մն ինչ ի, երթանք նայինք անգամ մը: Ու կը մտնեն ներս:
Օտար տաճարի մը մէջ, երբ Զատօն պատէն կախուած կը տեսնէ ճիշտ իր գիւղի Աստուածորդւոյն խաչելութեան պատկերը, բռունցք մը կ’իջեցնէ իր գլխուն, եւ աչքերը բարկութեան հուրէն խոլորած՝ Հա՜յ մեռնիմ քէ Քրիստոս, եկեր ես Սթամպոլ, լուս հաւատքդ կերեր, եղեր ես Ռու՞մ… կը պոռայ պատկերն իվեր, եւ դուրս ելլել կ’ճապարէ՝ ուխտելով, որ ինք իր պանդխտութեան մէջ, նոյնիսկ Քրիստոսէն աւելի անխախտ կենայ…..Քրիստոսի հաւատքին վրայ:
Լ Ո Ւ Ծ Ո Ւ Ա Ծ Վ Ր Է Ժ Ը
Ամերիկացի Պետական Պաշտոնեայ մը, Սըր Ճոն Քէնըն Ուիլս, խենթի պէս սիրահար էր….հանգիստի, ուստի, պարապոյ ժամերուն մեծագոյն մասը կ’անցընէր քնանալով:
Օր մը, ճաշէն վերջ, թիկնաթոռի մը մէջ մեղկօրէն մրափած ատենը իր երէց աղջիկը ահռելի աղաղակներ արձակելով վրան կը վազէ ու կը պատմէ թէ ամուսինը հաստ գաւազանով ծեծած էր զինքը անգթօրէն, եւ թէ իր հօրը միայն կ’իյնար ատանկ կոպտութեան մը վրէժը լուծել:
Քէնըն Վելս դժկամակութեամբ աչքերը կը բանայ, բայց անկարելի կ’ըլլայ իրեն աղջկան պահանջը չգոհացնել: Պէտք էր պատիժ մը գտնել այդ անփափկանկատ ամուսինին համար:
Ամենայն պաղարիւնութեամբ Ամերիկացին ոտքի կ’ելլէ, ձեռքը կը բանայ ու աղջկան քթին բերնին ահռելի ՜ապտակ մը կ’իջեցնէ ու այս վերջինը տակաւին ապշութենէն չսթափած՝- Գնա՜, ըսէ ամուսնոյդ՝ եթէ ինք իմ աղջիկս ծեծեց, ես ալ…իր կինը ապտակեցի:
-------------------------------------------------------------------------------------
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»
0 comments:
Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝