Յայտարարութիւն

Saturday, August 14, 2010

Հայ Յեղափոխականի մը Յիշատակները- 126 -Ռուբէն

«Այս ծանր խօսքերը սառն ջուր էին, որ շշմեցուցին ամէնքը: Քէմիրեանը դեփ-դեղին եղաւ, եւ կը զգայինք, որ պիտի պայթէր. արեան հոտ կու գար: Ազարիկը իր տեղէն ելաւ.
- Դուք սուս կացէք, խօսքը ինծի է ուղղուած: Սիմո՛ն, եթէ այստեղ բիջ մը կայ, ան ալ դուն ես: Եթէ այստեղ մի շան լակոտ կայ, ան ալ քու վարժապետն է, որ քեզ տիկ դարձուցեր է եւ կը փչէ քու բերնով: Քու լեզուն քաշէ՛, խելքդ գլուխդ բե՛ր, թէ չէ դանակը ոսկորին հասցուցիր:
«Սիմոնը քարացած մնաց: Ազարիկը դիմեց սրճարանի ծառայողին.
- Հայւանի նման ինչ ես կանգներ ու մտիկ կ’ընես, շուտ չորս բաժակ եւ մի շիշ կոնեակ տուր մեզի:
«Ազարիկի այլանդակուած դէմքը նորէն պայծառացաւ: Աթոռը քաշեց եւ իր մէջքը քար կտրած Սիմոնին դարձուց: Ապա մեղմօրէն խօսքը ուղղեց մեզի.
- Տղէք ջան, ձեր հոգուն մատաղ, էւէլ պակասը ինծի հալալ արէք: Հա, իմ խօսքը կտրեց Սիմոնը: Ըսենք թէ ես տրապիզոնցի կամ բաբերդցի եմ, տուն ու տեղ, վար ու ցանք թողած` փախած եմ երկրէն եւ ինկած Պաթում: Ըսենք թէ ես ծեր եմ եւ անկարող ու աշխատանք չունիմ, ըսենք թէ դուք ալ իմ զաւակներն էք: Ձեզմէ մէկը փոքր է, ուսումի կ’երթայ (նայեց ուսանողին), մէկը գործն կ’ընէ եւ հազիւ իր մօրը ցամաք հացը կը բերէ (եւ նայեց ինծի), մէկը հրացան առաւ գնաց մինչեւ Խաստուր, կռիւ ըրաւ եւ պարտուելով յետ եկաւ, առանց կարողանալու մեր արտերը ազատել (յետ դարձաւ եւ նայեց իր գլխուն կանգնած Սիմոնին), մէկն ալ, որ ամէնքէդ սրտոտն է եւ լաւը, տեսնելով որ իր փորը անօթի է, տեսնելով որ տունը քաղցած են, իր գլխուն հաւաքեց բոլոր անօթիները եւ ընկաւ մարդկանց վրայ, որոնք իր եւ իր տան անօթութեան պատճառ եղած են. ըսենք թէ իր արիւնը տաքցաւ եւ Պաթումի բոլոր խանութները աւազակի պէս ցրիւ տուաւ ու թալլեց, ըսենք թէ այս աւազակն ալ մեր Քէմիրն է: Հիմա դուք ըսէք, մեր Քէմիրը բի՞ջ է, թէ հարազատ զաւակն է իր ընտանիքին:
«Նախքան պատասխանելը, լեցուց իր, ինչպէս նաեւ միւսներուն բաժակները, բացի Սիմոնէն, որ արդէն բաժակ չունէր եւ ապա դարձաւ Քէմիրեանին.
- Քեմիր ջան, դու ոչ թէ բիջ չե՛ս, այլ մեր տան ամենէն հարազատ զաւակն ես: Բարով դէպի մահ գնացիր, բարով ազատեցար մահուանէն: Ես քեզմէ մեծ եմ, ուստի քու ականջի օղ դարձրու իմ խօսքերը: Ըրածդ լաւ է, բայց մի բան մի մոռնար, որ մինչեւ մեր Երկիրը չազատի, մինչեւ մենք տուն ու տեղ չունենանք, քու ջանքերը քամուն հետ կ’երթան: Քու կենա՛ցը, ես քու հոգուն մեռնիմ:
«Երբ մենք չորսս բաժակներ կը դատարկէինք Քէմիրի կենացը, Սիմոնը կռացաւ եւ համբուրեց Ազարիկը:
- Անաստուած, ապա ինծի ինչո՞ւ բաժակ չկայ:
- Որ Քէմիրի ճակատը պագնես, դու թէ՛ բաժակ կ’ունենաս, թէ աթոռ` մեզ հետ նստելու համար:
Սիմոնը մօտեցաւ եւ համբուրեց Քէմիրի ճակատը»:

Շար . 126



«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»

0 comments:

Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝