Հայաստան աշխարհ, քո կարոտն հիմա
Օրերս խառնել, քունս փախցրել,
Եւ իմ ճամփեքին դեպի քեզ դարձող
Հազար ու մի նոր կապանք է դրել:
Հայաստան աշխարհ , քո կարոտն հիմա
Իմ տարիքն առել այնպես է շրջել
Որ ես մանկան պես հավատում եմ դեռ
Առաջվա նման քոնն եմ հավիտյան:
Հայաստան աշխարհ, երկիր հայրենի
Ուր ամեն մի հավք ու թուփ մասրենու
Իմ բախտի նման ինձ անգիր գիտի
Ինչպես որ կայի, նույնն եմ մնացել:
Հայաստան աշխարհ իմ միակ օրրան
Քոնն են հավիտյան խինդը օրերիս
Ես մի շյուղը քո մտքիդ մորմոքը
Դու իմ շուրթերի երգն ես կարոտի:
****
Սիրտս հավք է վանդակում
Օրն ի բուն զարկում է թևում
Մտքերս հովի պես արթուն
Կարոտիս ամպերն են մանում
Շուրթերիս փշերը վարդի
Արցունքից աղոթք են հյուսում
Ու ես էլ իմ ապրած դարի
Տագնապն եմ ուսերիս կըրում:
***
Խաղաղությունն էլ այս նոր աշխարհի
Այնքան նման է հզոր երկրի
Իրիկնամուտի բանուկ մայթերին
Վաճառքի հանված կնոջ մարմնին:
Խաղաղությունն էլ անտարբեր, նկուն,
Բռնադատված է լոկ բռնաբարվում,
Կնոջ պես գիտե վճարողն արդեն
Տերն է մարմնի արարած կրքին:
Խաղաղությո՛ւնը օրվա խաղաթուղթ,
Հզոր կոչվածին մի նո՛ր իրավունք,
Ազատությունը զոհվում է անշուշտ.
Արդարությունը փողոց նետված որբ:
****
Գիշերվա կապտաթույր երկնքում
Ուր չկան աստղեր առկայծող
Լուսինն է մոլորված դեգերում,
Իր կորած կեսին է փնտրում:
****
Հոնքերից մինչև կոնքերը
Ծփում է, ծով է ծեքծեքուն:
Ոտքերը սլացիկ, ցատկռտուն
Մտքերիս պարանն են մկրատում:
Դու կին ես թովչանքդ անծանոթ
Շողում է ցանկասեր շուրթերիդ,
Ըղձանույշ մարմինդ միշտ գերում,
Զիստերիդ պարն է կախարդում:
Իղձերիս աղեղից պրկված
Նետեր են բառերս լուսաշող
Սևորակ աչքերիդ ակունքում
Արցունքի շիթերն են արարվում:
***
Ուր էլ գնամ ես արդեն
Դու իմ մտքում միշտ ներկա
Սիրտս կանչում է արթուն
Անթև հավք եմ երկնքում:
***
Թշնամիներս անթիվ, անհամար
Բարեկամներս նրանց թիվն անշուշտ
Ամենքին հայտնի, չնայած բնավ
Ես չեմ պարծենում իմ ունեցածով:
Ունայն աշխարհում մենք միշտ անցողիկ
Նրանք իմ սրտում, մտքիս քուրայում
Անվերջ թրծըվում, միշտ վերածընվում
Շուրթերիս փարված, երգի են փոխվում:
Ոգեղեն լույս են, հույսերիս նեցուկ
Տքնության պահին ինձ հետ թևանցուկ
Վիշտըս սփոփում ու խինդըս կիսում
Բախտիս զարտուղի ճամբեքին անգամ
Հառնում են մթում դառնում ուղենիշ
Ապրած օրերիս լեգենդը հյուսում:
Դարակեսը
Դարակեսն էլ անցավ, այս նոր դարի շեմին
Որոգայթն եմ տեսնում դարանակալ Վեհիդ,
Որ հյուսել ես թաքուն մեր քարքարոտ ճամբին,
ԵՎ ո՞վ պիտի անսա ներկա դարը դաժան:
Ես մեղավոր գրիչ, դու արարի՛չ հզոր,
Նարեկացու նման ես էլ գրեմ ողբեր,
Գո՞ւթ աղերսեմ քեզնից , Հոբի ճամբան անցնե՞մ
Թե՞Արտավազդ դարձած ժայռի ներսում փակվեմ:
Մեր արևն էր հառնում արևելքի ծիրից,
Երազներից սերված մեր արև կերար
Ինչպես վիշապն հնում իր զոհին էր լափում
Որոգայթիդ խորքում մեր արևն էլ կորավ:
Անգոսնելի օրը մայրամուտ է թեքվում,
Հորիզոնն է նորից մեր արյունով ցողվում,
Արևմուտքի խարդախ սկյուտեղի վրա
Մեռած մանկան օրորոցն է ներկա:
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»
0 comments:
Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝