Սէրը տարիք չի ճանչնար, սէրը սահման չի ճանչնար , սէրը յաւերժական կրնայ ըլլալ...
Գէորգ Կարապետեանի անմեղոթիւն բուրող այս բանաստեղծութիւնը կ՜ըսէ այս բոլորը ՝ պարզ բառերով:
«Նշանակ»
««»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«
Հրդեհեցի՜ր դուն սիրով վերջալոյսը իմ սրտիս,
Ըրիր կեանքիս մթնշաղն արշալոյսի առաւօտ...
Քայլերուս ու'ժ տուիր դուն, տուիր հոգի իմ մտքիս,
Գեղեցկութեանդ ցոլքին տակ՝ հրահրեցի՜ր կեանքս աղօտ...
Եղած փոքրիկ աղջնակ՝ ըրիր տղեկ մըն ալ զիս,
Մոռցար կեանքիդ հորիզոնն ու մոռցուցիր նաեւ իմս...
Կարծես միասին, վերըստին, վերածնանք ես ու դուն՝
Մկրտելով մեր սրտերն սիրոյ գետին մէջ անհուն...
Քու ներդաշնակ ձեւերուդ խաղերուն զոհն եմ զուարթ.
Ժպիտիդ բոցն հմայիչ՝ աչքերուս տօնն է թովիչ...
Քու գուրգուրանքդ անեղծ՝ բուրո՜ղ մեխակ, քնքո՜յշ վարդ՝
Արեւ մըն է երկնային, ջերմութեամբ մը զգլխիչ...
Քու աչքերուդ քուրային մէջ կայ հոգին պարիկի,
Ու գիծերուն մէջ դէմքիդ՝ հիասքանչ ցոլք մ'անթառամ,
Բառերուդ մէջ կայ թաաւիշ, ու բերանդ մեղրալի՝
Համբոյրներու հե՜շտ փեթակ՝ քաղցրացնող բո՜յր ու հա'մ...
Որքան ատեն որ տեւէ առինքնումն այս վայել՝
Պիտի ուզեմ ամէն օր բռնել ձեռքէդ ու քալել
Ծաղկաստանէն քու սիրոյդ՝ ու մեղւի մը պէս ալ անկուշտ
Ծծել նեկտարն բջիջիդ՝ արբեցումով մ'անյագո՜ւրդ...
ԳԷՈՐԳ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»
0 comments:
Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝