Յայտարարութիւն

Monday, April 4, 2011

ՆԱՀԱՊԵՏ ՔՈՒՉԱԿ -ՊԱՆԴԽՏՈՒԹՅԱՆ ՀԱՅՐԵՆՆԵՐ

Գիտե´մ, շատ հայրեններ գիտես,
Միա՝յն, , ընտրե՜լով մեկ-մե´կ ասա,
Մե´ր, օրերի, մե՜ր այս հոգսերին
Հարմարն ասա՝ ինչ որ՝ կա´ հիմա՜,
Խոսքդ՝ համով, խորքո՝վ ասա,
Կսկիծն ու ցավ՝ ծաղ մի´ արա ...
Գիտես՝ պանդուխտ եմ ես,
Պանդուխտին էլ սիրտ չի´ մնա:

Աչքերդ արծաթե ակունք,
Պաղ ջուր են իրենք ժողվել,
Ծարավ եմ, թո՜ղ ջուրդ խմեմ՝
Չգնամ կարոտով մեռնեմ:

Չքնաղ , ի՜մ հազա´ր չքնաղ,
Դրախտի հրաշք խնձոր,
Շաքար եղեգից քաշած,
Քան վարսերդ են հուր,
Ունքե՜րդ, դարձրել ես աղեղ
Աչքե՜րդ նետավոր հմուտ ,
Դրանցով էլ ինձ խոցիր՝
Ե՜ս պանդուխտս, ու՞ր գնամ, ո՞ւր:

Ինչքա՜ն, ինչքա՜ն եմ ասել,
Աչքերիդ մի´ դիր սուրմա,
Իմ այս արյունս կարմիր
՝
Գնալ ու գալ կանեմ,
Չի´ թողնում քո սերը,
Թե´ նուշ, թե´ շաքար ուտեմ
Կուլ չի´ գնում առանց քեզ:

«Գնամ ու գնամ» կասեմ,
Դեռ չես հավատում հոգիս,
Պաշարս էլ կապոց արի,
Շվարած կընայես դեռ:

«Գնամ ու գնամ»,- կասես,
-Առ դանակը մորթի ինձ,
Ես՝ քո սիրած յարուկն եմ,
Արյունս հալալ է քեզ,
Ա´յս նենգավոր աչերս՝
Կողքդ նստած քեզ փնտրեն
Թե դու այստեղ չլինես,
Նա՝ լեզվակս, ո՞ւմ զրուցե:

Հե՜յ, իմ աննմանին նման,
Մայր չի բերել քեզ նման,
Վարսերդ քո գեղեցիկ
Վզիդ շուրջը մանեման,
Մի փունջ քաղիր, դու ինձ տուր,
Օտար երկիր կըգնամ
Իմ մտքում թե քեզ հիշեմ՝
Քո փոխարեն դեմքիս դնեմ:

Գնում եմ ես չքնաղ յար,
Օրհնիր հիմա իմ ճամփան,
Արի երդում ինձ դու տուր,
Որ չի տեսնի օտար մարդ
Դեմքդ լուսեղ ու չքնաղ,
Թե ետ դարձա՝ ոչ մի աղոթք,
Թե չդարձա՝ ոչ էլ սեւ քող,
Հազար անգամ քեզ կաղերսեմ,
Ինձ էլ, սե՜րս շուտ մոռացիր:

Ճապաղվել եմ ջրի նման,
Երկրից երկիր կգնամ,
Մեկին ցույց տուր քեզ նման,
Որ սիրեմ՝ քեզ մոռանամ,
Թե չէ գյուղի քարերը այս՝
Կարմիր արյունովս կըլվամ:

Եկան ու ինձ ասին թե՝
«Յարիդ այգին գոհար կա»
Տղերք ես էլ գնացի.
-Չգտա ոչ մի գոհար,
Ծովն ընկա վար սուզվեցի
Ախպրտիք արեւը ձեր՝
Ցույց տվեք դուրս գալու ելք.
-Ասեմ քեզ՝ ելք ու ճամփա
Աշխարհն օտար մի´ գնա՜,
Կըգնաս երկիրն օտար,
Կըփոշմանես՝ գործդ դժվար:

Պանդխտությունս ես հիշեմ,
Անընդմեջ նստեմ ու լամ,
Ճապաղվել եմ ջրի նման
Եվ օտար երկիր կըգնամ
Աստված գիտե այն ճամփան,
Ուր կըգնամ կամ կմնամ
Ով կապի խաչն իմ սրտին,
Կամ՝ հողվարք, որ խաղաղվեմ,
Ցերկը նման նետվող նետի ,
Ուր որ նետեն այնտեղ մնամ,
Գիշերը նման աղեղին.
Ինք՜ս լարթափ վարը մնամ:

Մարդուն սիրո տեր կանեն,
Ճամփա կտան թե՝ գնա....
Մի´ հացի պաշարը կտան,
Երկու համբույր անգամ,
Օրապահիկ չեն տա;

ՎԱՀԱՆ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»

0 comments:

Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝