Ողորմի´ր մահուան մեղապարտիս, տէ´ր,
Կենդանի շունչս փչելու պահին,
Երբ կողկողագին բարձունքիդ յառուի հայեացքս տարտամ,
Եւ տագնապահար մտքիս տեսութեամբ աչքիս դէմ բերեմ
Բազմավտանգ ու անճողոպրելի,
Անխուսափելի ընթացքիս ուղին:
Երբ յարկիս երդից շաւիղը ելքիս
Դիտելով՝ թշուառ կիսամեռութեամբ,
Այլայլուած դէմքով, մատներով դողդոջ,
Կարկամ հառաչմամբ, նուաղ հեծութեամբ, ձայնով կերկերուն,
Բազմատարակոյս թախծալից հոգով՝
Սրտիս խորքերից իմ արարքների համար հառաչեմ:
Բայց դու կարող ես, անշուշտ, բարեգո´ւթ,
Եւ այն ժամանակ զօրաւորապէս հրաշագործել
Ասելով ինձ, թէ «Թող առողջանայ խորտակուած հոգիդ»,
Եւ կամ «Թող ներուեն քո մեղքերը քեզ»,
Կամ «Գնա´ հանգիստ, սրբուած մեղքերից»:
Իսկ այն, ինչ որ ես չպիտի հասցնեմ այնժամ պաղատել
Ընդունի´ր այսօր մարդասիրաբար,
Եւ երկայնամիտ, բազմաշնորհ ու ամենակեցոյց:
Զի ես, որ այժմ այսպէս պերճախօս,
Խրոխտաձայն եմ, սիգաքայլ, հպարտ, բարձրապարանոց,
Այնժամ մեկնուած՝ պիտ պառկիմ որպէս
Անկենդան դիակ, անխօս, անլեզու,
Ձեռքերս կապուած, խեղանդամներով,
Շրթունքներս խուփ, աչքերս փակուած,
Իբր անշարժ տախտակ, կիսայրուած խանձող,
Անզգամ արձան անբարբառ պատկեր,
Անշունչ գոյութիւն, խղճալի տեսիլ,
Եղկելի կերպար, ողբալի տիպար,
Ողորմելի դէմք, արտասուելի տեսք, համրացած լեզու,
Խորշակահար խոտ, թօթափուած ծաղիկ,
Այլակերպուած գեղ, մարած մի կանթեղ,
Սնամէջ կոկորդ, խոպանացած սիրտ,
Գոց զգայարան, ցամաքած աղբիւր,
Դալկացած մարմին, նեխած որովայն,
Քանդուած տաղաւար, ջարդոտուած ոստեր, մասնատուած յօդեր,
Կտրատուած մի ծառ, սղոցուած արմատ, բարձի թողի տուն,
Հնձած անդաստան, արմատախիլ բոյս,
Մոռացուած պահեստ, օտար բարեկամ,
Թաղուած գարշութիւն, մերժուած ատելի,
Խափանուած արգելք, անարգուած կմախք,
Որպէս անպիտան դարձած ոտնակոխ,
Մի տարիքաւոր այլոց մաղթանքին,
Որոնք թշուառիս հաւատքի ձայնով՝
Հառաչախառն ու արտասուացող
Աղերսի երգեր ուղղելով մեծիդ բարեգթութեան՝
Բարձունքներն ի վեր պիտի տարածեն:
Նրանք զղջումով պիտի նուագեն
Դարձս դէպի քեզ, որը օրհնում եմ,
Խաչիդ փրկարար նշանը, որը երկրպագում եմ,
Ճշմարտութիւնը յարութեան, որին ես հաւատում եմ,
Յայտնութիւնը քո սուրբ փառքի, որը բարեբանում եմ,
Ահեղութիւնը դատաստանիդ որ խոստովանում եմ,
Կշտամբութիւնը խօսքերիդ, որից զարհուրում եմ,
Ուղեկցութիւնը սուրբ հոգուդ ինձ հետ, որը պաշտում եմ,
Մկրտութիւնը օծումիդ, որը ես համբուրում եմ,
Թագաւորելը քեզ հետ տէր Յիսո´ւս, որ պաղատում եմ:
Արդ, թէև լքուեց, մերժուեց, վերացաւ, փախաւ, սլացաւ,
Ու բաժանուելով՝ զրկուեց այս կեանքից գոյակցութիւնս,
Բայց քո պարգևած յոյսը պահում եմ ՝
Որպէս մնայուն ու անջնջելի յիշատակարան:
***
Տէ´ր ամենայնի, արքա´յ երկնաւոր,
Ամէնքի համար ամէն ինչի մէջ միշտ երկայնամիտ,
Անքնին որդի´ կենդանի Աստծու,
Այնտեղ իսկապէս պէտք է ողորմել,
Ուր չքացել է լիովին ամէն ակնկալութիւն.
Այն ժամանակ է բարեգործել պէտք,
Երբ տեսութիւնն է մտքի խափանուած.
Այնժամ պէտք է միշտ մարդասէր լինել,
Երբ տկարութեան վտանգը իսպառ
Տիրապետում է ներսից ու դրսից
Այն ժամանակ է լինում հարկաւոր
Բժշկութիւնը սրբազան ձեռքիդ,
Երբ բոլորովին տեղի է տալիս կենդանութիւնը
Մարդու էութեան բոլոր մասերում.
Այնտեղ պէտք է միշտ օգնութեան հասնել,
Ուր չկայ ելքի որևէ հնար:
Շար . 21 եւ Վերջ
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»
0 comments:
Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝