ԹԵՐԹՕՆ ԹԻՒ 2 - ՀՕՐՍ ՈԴԻՍԱԿԱՆԸ – ՌԻԹԱ ՊԱՍՄԱՃԵԱՆ – ՄԱՆՃԻԿԵԱՆ ՇԱՐ 12

 

 Յանկարծ, ձեռք մը գլուխս շոյեց, երազներէս սթափած, ոտքի կանգնեցայ։ Երիտասարդ կին մը, ճերմակ հագուստ հագած, գլուխը՝ ճերմակ գլխարկի նմանող բան մը դրած։ Հարցումներ ըրաւ քանի մը լեզուով, թրքերէն, Արաբերէն, չպատասխանեցի, Սայիտ այդպէս պատուիրեր էր ինծի։

- Հա՞յ ես յանկարծ հարցուց ան։

- Այո։

- Ուրկէ՞ կու գաս։

- Չեմ գիտեր, Ռաքքայէն, Խապուրէն...

- Ո՞ր քաղաքէն ես դուն։

- Մենք քաղաք չունինք, մենք Քեսապ ունէինք, «Քեսապ»։

- Քեսապցի՞ ես դուն... Աստուած իմ...

- Այո՛։

- Անունդ ի՞նչ է։

- Յովսէփ Պասմաճեան

- Պասմաճեա՞ն... Աստուած իմ...

- Այո՛, Այո՛ ...

- Դուն Նշան Պասմաճեանին, Վայիզին տղա՞ն ես։

- Այո...

- Տոքթոր Սամուէլ Մկրտիչեանը եւ Ռահէլ խանումը կը յիշե՞ս։ Ես

Ռահէլ խանումին քոյրն եմ... իմ անունս Մարթա է։

- Այո՛, Այո՛, անշուշտ կը յիշեմ, մեր ամենամօտիկ դրացիներն

էին։ 

-          Յովսէփ, Յովսէփ, Աստուած որքա՞ն կը սիրէ քեզի, որ դիմացդ հանեց զիս։ Սահուն Արաբերէնով խօսեցաւ Սայիտին հետ, եւ բացատրեց ինչ որ խօսեցաւ հետս։

 

 Սայիտ ուրախ էր նաեւ յուզուած, « Եա սըթ, Եուսուֆ ամանէ, ամանէ պրաըպթէք»։ Ան արդէն ոտքի ելաւ, կրկին անգամ համբուրեց զիս, «խադրգոմ» ըսաւ եւ թռաւ ձիուն վրայ, ձին խրխնջաց, ես իջայ շոյեցի ձիուն բաշերը, գլուխն ու վիզը։ Եւ ձին սլացաւ։ Ես դարձեալ որբացայ...

-          Լաւ ըսաւ այդ տիկինը, ինչպէս ըսի ես Ռահէլ խանումին քոյրն եմ, հոս կ՛աշխատիմ։ Հոս որբանոց է, ա՛յն Հայ աղջիկներն ու տղաքը որոնք կորսնցուցած են իրենց հայրն ու մայրը, հոս կը մնան։ Սայլապան Մհեր տակաւին աստիճաններուն վրայ կանգնած, մեզ կը դիտէր ու կը լսէր ապշահար։

 

- Հայրդ ու մայրդ ին՞չ եղան... ո՞ւր են հիմա։

 Պատմեցի ամէն ինչ, Մհեր երբ հեռացաւ չզգացինք։

 Արդէն վեր ելեր էինք պզտիկ սենեակ մը, մուտքին սեղան մը եւ երկու աթոռ կային։ Մենք նստեր էինք, ես կը պատասխանէի Տիկ. Մարթայի հարցումներուն, ան կը գրէր խօսածներս։ Պատմեցի, Քեսապէն մինչեւ Ռաքքա, անկէ մինչեւ հոս հասնիլս։

Կը մտածէի որ ես գտեր էի հրեշտակս...

 

ՇԱՐ  12

 

«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»