Գէորգի «Նոմերները» դատարկուած էին: Ամէնքը ցրուած էին: Վերջին այցելուն եղաւ Սերգէյը` որուն հանդիպեցայ բաւականին յուզուած վիճակի մէջ:
- Ես պիտի դառնամ Կարս, ըսաւ ինծի, իսկ դու պիտի գնաս:
Գնաս խօսքը տարօրինակ թուեցաւ ինձ: Ուզեցի ըսել թէ ես ալ կու գամ Կարս, տեսնեմ մօրս եւ ապա գնամ, բայց ամօթէն լռեցի: Սերգէյն ինձ երկու նամակ տուաւ, մինը գրուած էր իր կողմէ, միւսը Անտոն ստորագրութեամբ, խզբզած գրութիւն մըն էր: Նամակները վրաս թաքցրի:
Սերգէյէն բաժնուեցանք: Ան տաք-տաք կը համբուրէր զիս, իսկ ես անտարբեր էի:
¢¢¢
Միւս օր եկաւ Վաղոն, ինձ ու Համոյի ուղարկելու դէպի Երեւան:
- Երկրորդ կարգի մէջ չորս պայուսակ է դրուած, աչքերդ վրան լինի, բայց դուք տէր չկանգնէք: Ձեր պարտքն է զանոնք ապահով հասցնել Սարգիսի գրասենեակը:
Պայուսակները պայթուցիկներ եւ այլ մթերքներ կը պարունակէին:
- Համօ, ըսի դու աւելի ճարպիկ ես եւ Երեւանին ալ ծանօթ, ա՛ռ վրադ պատասխանատուութիւնը եւ հասցուր այդ պայուսակները Սարգիսին, ես քու հրամանին տակ եմ:
- Ինչո՞ւ չէ. այսպիսի դատարկ բաներու համար Համոն ճարպիկ է, կրնայ պատասխանատուութիւնը ստանձնել, իսկ ուրիշ բաներու համար, ան լակոտ է, դառնութեամբ ըսաւ Համոն: Լաւ, կ’ընդունիմ առաջարկդ, միայն թէ որեւէ բանի պիտի չխառնուիս: Վաղոյի կարգադրութիւնը հիմնովին սխալ է. Ինչպէ՞ս կարելի է չորս պայուսակները ապահով տեղ հասցնել, երբ անոնք կը ճամբորդեն երկրորդ կարգով եւ առանց տիրոջ, իսկ մենք` երրորդով եւ առանց պայուսակներու: Ատիկա վախկոտութիւն կամ յիմարութիւն է:
- Լաւ, Համօ, ինչպէս կ’ուզես, այնպէս ըրէ:
Համոն զիս ձգեց ու գնաց: Հեւալով մեր կառախումբը կը սուրար դէպի Երեւան: Ես արեւելածաղիկի բոված հունտերը կը չթթացնէի եւ ռուս մուժիկներու նման իմ շուրջը կ’աղտոտէի:
Ժամերը կ’անցնէն, բայց Համոն կորած էր եւ չկար: Կ’անցնինք Արարատեան դաշտով: Անհանգիստ եմ: Էջմիածին երկաթուղային կայարանը իջայ գնացքէն, Համոն փնտռելու: Զայն տեսայ երկրորդ կարգի մէջ: Գլխուն հաւաքած ռուս սպաներ ու քաղաքացիներ, կը ճնկէին գինին ու օղին եւ քէֆ կ’ընէին: Այդ որ տեսայ, հանգստացայ եւքաշուեցայ իմ խղճուկ վակոնը:
Հասած ենք Երեւան կայարանը: Ժանտարմաները գործի վրայ են, կը դիտեն ճամբորդները: Անոնցմէ մէկը ուշադրութեամբ ինձ նայեց, ես սմքեցայ եւ արագ, կերպով դուրս ելայ կայարանէն: Յանկարծ տեսայ Համոն, բայց ան մինակ չէր, այլ անծանօթ սպայի մը հետ էր: Շատ վախցայ, որովհետեւ կարծեցի, ո ձերբակալուած է: Բայց կը տեսնեմ որ անոնք բարձրաձայն կը խնդան, իսկ անոնց կը հետեւէին բեռնակիրները, պայուսակները շալակին, եւ կը կանչեն` «Ֆայտոն, ֆայտոն...»: Համոն ինձ նկատեց, մօտեցաւ, բարեւեց եւ ձեռքս բռնած, տարաւ սպայի մօտ, որ զբաղուած էր կառքի վրայ տեղաւորելով Համոյի պայուսակները:
- Արդեօք տեղ կրնա՞յ լինել նաեւ իմ գրասենեակի ծառայողին համար, հարցուց ան, եթէ տեղ չկայ, մի երկրորդ կառք վարձեմ:
- Կարիք չկայ, առջեւը մի տեղ կայ, պատասխանեց սպան, եւ ինձ ծանօթացաւ:
Շատ չանցած, մեր կառքը կանգ առաւ: Համոն սպայի հետ ժամադրուելով երեկոյեան ընթրիքի համար, դուրս թռաւ ինձ հետ միասին կառքէն: Մենք առինք չորս պայուսակները, լեցուն տինամիթով: Հակառակ սպայի բողոքին, Համոն առատօրէն վարձատրեց թուրք կառապանը եւ կարգադրեց, որ սպային տանի իր ուզած տեղը: Երբ կառքը հեռացաւ, մենք շալկեցինք պայուսակները եւ, քանի մը քայլ ընելով, մտանք Սարգիսի փայտի ու երկաթի անշուք գրասենեակը:
Շար. 72
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»
0 comments:
Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝