Նահապետ Քուչակ #3
Արդիականացրեց՝ Վահան Գեւորգյան
Դուրս ես գալիս քո տանից,
Ինչպես արեւը իր մորից,
Ծոցիդ լույսն է փայլում,
Ոնց կայծակը՝ գարնան ամպից,
Ի՜նչքան երեց ու աբեղա
Սերդ կարգալույծ դարձրեց,
Ինձ էլ սիրուդ տեր արիր՝
Հայրական տնից հանեցիր:
Դե´ նայիր քարի վրա,
Պարգեւը քեզանից արա,
Քարիցը ամուրը չկա,
Նա ջրին ճամփա կտա,
Ջաղացի քարն էլ ամուր
Ջրի ահիցը կըդողա...
Սիրտս էլ միս՝ մի պատառ,
Քո սիրուն բա ոնց դիմանա:
Սիրո համար ծեծեցին,
կողերս լոկ երերաց,
Դարձան թավշէ թելերով
կապեցին, ոչ մի հետք չըմնաց,
- Առեք ինձ իմ յարին տարեք,
Թեկուզ հազար տեղով էլի
կողերս ջարդե փշրեք,
Երեսս՝ երեսին դնեմ,
կերդվեմ՝ չի´ ցավի
Նոր բուսածին բարեւ տվի,
Հին ցավերս նորոգեցի,
Ասացի ես՝ քեզ__ կըսիրեմ,
Չըգտավ նա մի պատասխան,
Հետո միայն խոսքն ինձ հասավ.
-«Թե ի՜նչ անեմ, լե՜զուս կապվեց
Սերըդ եկավ գլխիս զարկեց
ՈՒ ջիգարս՝ վառվեց, եփվեց,
Թռավ գլխիս ու վար իջավ
ԵՒ սրտիս մեջ ամուր նստեց»:
Կարոտ կարոտովդ էի,
Կարոտիդ մատաղ կըգայի,
Հանկարծ առջեւսը ելար,
Բոլորովին հույս չունեի,
Ինչպես, որ մեկը ծարաված
Պաղ աղբյուրին հանդիպի՝
Դնչիկը կըդնե ու խմե,
Որ սրտի տապը անցնի:
Աչք դրի քո սիրուն,
Աղեղից թռավ ինչպես նետ,
Միամիտ կանգնած էի,
Եկավ իմ սիրտը խրվեց
Տղերք ձեր արեւին ասեմ
Այդ նետը որ եկավ ինձ զարկեց
Հանեք շուտ արեք՝ դեղ դարման արեք,
Որ չասեն հանկարծ նա նետից մեռավ:
Քո ճակատը լայն համբուրեմ պիտի,
Աչքերդ նման նուշ ու տերեւի,
Գրկեմ ուռենի իրանդ ճկուն,
Որ հագին ունի շորեր շղարշի,
Աչքերդ նուշ են, ինչպես՝ թրքուհու
Վաղ առավոտին աչքերը նշե՝
Նրանց նետերով սիրտս խոցեցիր:
-Ա՜նգինըս, թույլ տայիր
Թե, որ ես ծոցիկդ բացեի,
Ծոցիկդ պարտեզ անեի
Թողնեիր ներս մտնեի,
Տված խոսքիդ երդում տայի,
Այդ խոսքիցդ. դուրս չըգայի,
-Ա՜յն ի՞նչ անհավատ գրող
Ծոցիկդ գար ինձ տաներ:
-Դու կայուն ու ամուր մնա
Երբ սիրո հիմնը ձըգեցիր,
Աչքերդ արյուն էր հեղել,
Նոճի էիր, քար կտրեցիր,
Եղար գուսան շարունակ
Վարագույրով ինձ սազեցիր,
Դե՜, զարկ ու ասա անու՜շ
Քո կրակով ինձ վառեցիր:
Սերդ արյուն է եղել,
Արյունիս հավասար երակս է մտել,
Մարմինդ ներս է սողոսկել ՝՝
Հոգուս գրկում տեղավիրվել.
-Ասի դանակ քաշեմ՝
Արյունիս էլ ասեմ ել,
Մարդն էլ քաշի դանակ,
Կամ հոգուն ասի ել:
Երեկ ցերեկով բարով,
-Բռնությամբ, կամ էլ դրամով,
Յար էին տանում զոռով,
Սերը, որ դրամով լինի՝
Կրակով վառես պիտի:
Սերը խնձորով սրտով
Ու շերտ-շերտ շաքարով լինի:
Խիստ մտահոգ եմ,- տես,
Վախե՜նամ մտահոգվես
Մանուկ սիրո տեր եմ ես,
Կըվախենամ հանեն արեւերես,
Երբ ինձ արեւես հանեն՝
Թող սերը՝ աշխարհից հանեն,
Սերը թե´ աշխարհից հանեն,
Թող հանեն աչքերս երեսես :
Թափորն էր մահվան իջնում վար,
Նա տեսա մոմերով թավշապատ,
Եւ այն մոմերի տակ
Սիրո տեր մի մանուկ էր պառկած:
Մոմն էլ արդարեւ ասում էր հայրեն.
«Կտրիճը սեր ուներ, կրակը գլուխս է վառել»:
Իմ յարիս գնալուց տեսա,
Կանչեցի հա՞մբույր ի՜նչ արժի´,
Դարձավ պատասխան տվեց.
Թե՝ «Քանի՜ քո չարն ու քանի՜.
Համբույրը որ դրամով լինի
Չեմ տա, թե´ աշխարհն ավերի
Թե ինձ փափագով կուզես,
Եկ համբուրիր՝ իղձդ կատարվի:
-Թե սերը լինի դրամով, դու գնի,
Հոգիդ էլ սիրո դիմաց գին կուզե
Հազար զգուշացումով, ապահով
Հանի տուր, մի´ մնա անսեր,
Եկ, նստիր ինձ մոտ կըպատմեմ սիրուց
Քաղցր նրա պես չկա՝
Ոնց ուտես նուշ ու շաքար:
Երեկ ցերեկով բարով,
Տանում էին գեղուհուն զոռով,
Հազար աչք իր հետ լացող,
Իմը գետ էր բերում վտակով:
Ասի թե նրա հետ գնամ,
Առնեմ մի համբյուր զոռով,
Համբյուր մի զոռով առնեմ
Մյուսն էլ իմ սրտի կամքով:
Տե՜սա, իմ հոգուս հոգին
Գնում էր օտար մեկի հետ,
"Եռքն էլ մեջքովն էր գցել
Մեկ այլից կըգանգատվեր:
Սիրտս էլ ասաց. թե՝
«Կտրիր կապերդ նրա հետ,
Սերն այն, որ զոռով լինի
Նրա հետ խաղն է անհնարին»
Հառաչում եմ, հա՜ռաչս
Չ՜ի ելնում՝, ա՜խ ինձ ներսից
Բոցն ու հուրը միշտ խեղդում,
Յարիս կսկիծն է կոտրում,
Ուրիշին է նա սիրում,
Արդյո՞ք նա ետ կդառնա,,
Թե՞ անգետի եմ սիրում,
Ոնց պարտեզ ձգած մեկր ,
Փողոցներում է միայն
Բուրմունք ու հոտ փնտրում:
Հառաչըս՝ արյո´ւն է ծով,
Յարիս ա՜րեւը վկա ,
Ցավըս երկինք է հասնում,
Թափվում է ձյունը երկնքից:
Ո՞վ է տեսել ողբ ու կական,
Հառաչանք ու ցավ նման,
Որ գար գլխին սիրածի,
Թե՜ իմ գլխին էր գալու,
Ո՞վ գիտե, միամիտն է
Հեռու այս չարիքներից:
Էն մեծ ու փոքր աստղերը կան,
Թող մեզ ազատեն չարից, փորձանքից
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»
0 comments:
Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝