Պաղտատահայ մտաւորական Արամ Քէթէնճեան ամենապարզ բառերով կրցած է ըսել ինչ որ դասախօս մը պիտի ըսէր ոգեշունչ ճառով մը...
«Նշանակ»
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«
Կը պատմեն թէ որբ մը փոքրիկ, շունչով վերջին՝
կը քալէր լուռ, աւազն ի վեր անապատին...
ոտաբոպիկ եւ ուժասպառ կ՛առաջանար
շալկած ուսին՝
իր բիւրն ցաւերն ու սոսկալի պատահարները
անցեալին:
Այնտեղ էր ան, երբ ոսոխներն գազանաբար,
դանակներով իր անուշ մօր խողխողեցին.
հոգւով բարի, ազատատենչ հօրն կապելով,
արիւնաներկ հողին վրայ քաշքռտեցին
ու կատաղած, գազանացած քանի մը «շուն՝»
հպարտ կուրծքէն, եռուն սիրտը դուրս հանեցին...
.............................................................................
Իր գիւղացիք շատերն այսպէս ջարդուեցան
իսկ ուրիշներ աւազին տակ, ո՜ղջ թաղուեցան.
ալեւորներ, որոնք արդէն տկարացած՝
ձիերու պինդ սմբակներուն եղան կոխան...
Իսկ որբուկը յոյզերով լի, ձգած ետին
աւերակնե՜ր ու դիակնե՜ր, վատ թշնամին՝
հրաշքով մեծ մինակ փախած, այժմ հիւր էր
անապատին...
սակայն մահը, դեղ գտնելու իր ծարաւին
կը սողոսկա՜ր, կը մօտենար սովահարին.
բայց հրաշքը արագընթաց, այս անգամ ալ
հասաւ խեղճին,
աներեւոյթ ձեռքն երկարեց, պահեց անոր
ու պահպանեց,
նոր կեանք բաշխեց, յանձնեց ծագո՜ղ արշալոյսին...
1985
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»
0 comments:
Հայտնեք Ձեր կարծիքը՝